അരുണാചലിലെ എലിഭക്ഷണം

സജി മാര്‍ക്കോസ്

ആസാമിന്റെ തലസ്ഥാനമായ ഗുവാഹട്ടിയിൽ നിന്നും ഏകദേശം 12 മണിക്കൂർ ബസിൽ യാത്ര ചെയ്താൽ ആസാമിന്റേയും അരുണാചൽ പ്രദേശിന്റേയും അതിർത്തിയിലുള്ള ലക്കിൻപൂരിൽ എത്തിച്ചേരാം. അവിടെ നിന്നും ഉദ്ദേശം മൂന്നു മണിക്കൂർ ടിബറ്റ് അതിർത്തിയിലേയ്ക്കു വടക്കു കിഴക്കു ദിശയിൽ സഞ്ചരിച്ചാൽ അരുണാചലിലെ ലോവർ സുബാസൻസുരി ജില്ലയുടെ തലസ്ഥാനമായ സീറോയിൽ എത്തും. ലക്കിൻപൂരിൽ നിന്നും സീറോയിലേയ്ക്കുള്ള ദുർഘടമായ മലമ്പാതയിലെ സഞ്ചാരത്തിനു ടാറ്റാ സുമോയാണ് പ്രധാന ആശ്രയം. സമയ നിഷ്ഠയില്ലാതെ വല്ലപ്പോഴും എത്തുന്ന സ്റ്റേറ്റ് ട്രാസ്പോർട്ട് വാഹനം സന്ദർശകർക്കു പറ്റിയതല്ല.

സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്നും ഉദ്ദേശം 5800 അടി ഉയരത്തിലുള്ള സീറോ ഗ്രാമത്തിൽ വർഷത്തിൽ ഭൂരിപക്ഷം മാസങ്ങളിലും അതി ശൈത്യമായിരിക്കും. ഭാരതത്തിൽ ആദ്യ സൂര്യകിരണങ്ങൾ എത്തുന്നത് അരുണാചൽ പ്രദേശിലാണ്. അതുകൊണ്ട് രാവിലെ നാലുമണിയാകുമ്പോഴേയ്ക്കും നന്നായി വെളിച്ചം വരികയും വൈകുന്നേരം അഞ്ചുമണിയോടെ ഇരുൾ വീണു തുടങ്ങുകയും ചെയ്യും. മലനിരകൾക്കിടയിൽ നിരന്നു കിടക്കുന്ന നെല്പാടങ്ങളാണ് സീറോ ജില്ലയുടെ പ്രത്യേകത. കേരളീയർക്കു തെങ്ങ് എന്നതുപോലെയാണ് അരുണാചൽ പ്രദേശിലുള്ളവർക്കു മുള. മുള ഉണക്കി പൊളിച്ച്നിരത്തി വീടിന്റെ ഭിത്തികൾ നെയ്ത് ഉണ്ടാക്കുന്നു, മിച്ചം വരുന്നവ വിറകായി ഉപയോഗിക്കും. മുളയുടെ മുളച്ചു വരുന്ന വെളുത്ത നിറത്തിലുള്ള മുളങ്കൂമ്പ് (ബാംബൂ ഷൂട്ട്) അരുണാചൽ വാസികളുടെ ഒരു പ്രധാന ആഹാരമാണ്. അരുണാചൽ പ്രദേശിലെ മുഴുവൻ ജനങ്ങളും പട്ടിക വർഗ്ഗമായിട്ടാണ് സർക്കാർ പരിഗണിച്ചിട്ടുള്ളത്. സംസ്ഥാനത്തെ മുഴുവൻ ഭൂമിയും പട്ടികവർഗ്ഗക്കാരുടെ ഉടമസ്ഥയിലായതുകൊണ്ട്, മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്നുമുള്ളവർക്ക് അരുണാചലിൽ സ്ഥലം വാങ്ങുവാനോ കെട്ടിടങ്ങൾ സ്വന്തമാക്കാനോ കഴിയില്ല.

മാത്രമല്ല, രാജ്യത്തിന്റെ അതിർത്തിയിലുള്ള സംസ്ഥാനമായതുകൊണ്ട്, മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവർ അരുണാചല്പ്രദേശിൽ പ്രവേശിക്കണമെങ്കിൽ മുങ്കൂർ ആയി അനുമതി പത്രം (Innerline Permit )വാങ്ങേണ്ടതുണ്ട്. ചുരുക്കത്തിൽ കേരളത്തിലെ പട്ടിക ജാതി -ഗിരിവർഗ്ഗ സംരക്ഷണ നിയമങ്ങൾ പോലെ വെറും നോക്കുകുത്തി നിയമങ്ങളല്ല, അരുണാചപ്രദേശിലേത് എന്നു സാരം.

അപ്പത്താനി എന്ന ഗിരിവർഗ്ഗ സമൂഹത്തിന്റെ ആസ്ഥാനമാണ് സീറോ എന്നു പറയാം. ആദി, നിഷി, ഹിൽസ്മിരി തുടങ്ങിയ വിഭാഗങ്ങളും ഇവിടെ വസിക്കുന്നു. സ്ത്രീകൾ പൊതുവെ കഠിനാധ്വാനികളും പുരുഷന്മാർ അലസന്മാരുമാണ് എന്നതാണ് അപ്പത്താനിവർഗ്ഗത്തിന്റെ പൊതു സ്വഭാവം. സ്ത്രീകൾ അധ്വാനികളായതുകൊണ്ടും, സുന്ദരികളായതുനിമിത്തവും, ബ്രിട്ടീഷുകാർ സീറോയിലെ സ്ത്രീകളെ വീട്ടു ജോലിക്കും ലൈംഗിക ചൂഷണങ്ങൾക്കുമായി പിടിച്ചുകൊണ്ട് പോകുമായിരുന്നുവത്രേ!

ദുഷ്ടന്മാരായ വെള്ളക്കാരിൽ നിന്നും രക്ഷനേടുന്നതിനു വേണ്ടി സ്തീകൾ പച്ച കുത്തി മുഖം വികൃതമാക്കുകയും, തടിക്കഷ്ണം കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ വലിയ മൂക്കൂത്തി ധരിക്കയും ചെയ്യുമായിരുന്നു.

മറ്റു പല ആചാരങ്ങളുംഎന്നപോലെ, ബ്രിട്ടീഷുകാർ നാടു വിട്ടിട്ടും, അപ്പത്താനി സ്ത്രീകൾ ഇന്നും മൂക്കൂത്തിയും മുഖത്തെ പച്ചകുത്തലും തുടർന്നു പോരുന്നു.

നിലത്തു നിന്നും അല്പം ഉയരത്തിൽ മുളയും കാട്ടു കമ്പുകളും ഉപയോഗിച്ച് തട്ടുകൾ പണിത് അതിന്റെ മുകളിലാണ് അപ്പത്താനികൾ വീട് പണിയുന്നത്.

തട്ടിനു താഴെ പന്നിവളർത്തുന്ന കൂട് ആയി ഉപയോഗിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് അപ്പത്താനികൾക്ക് കക്കൂസ് പണിയേണ്ടി വരാറില്ല. വീടുകൾ ഒന്നിനോട് ഒന്നു ചേർത്ത് പണിത് വലിയ കോളനികളായിട്ടാണ് ആരുണാചൽകാർ വസിക്കുന്നത്.

അപ്പത്താനിയാണ് പ്രധാന ഭാഷ എങ്കിലും, ഹിന്ദിയും ഇംഗ്ലീഷും പുതിയ തലമുറക്കാർ നന്നായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. സൂര്യ-ചന്ദ്രന്മാരെ ആരാധിക്കുന്ന ഡോണി- പോളോ മതവിശ്വാസികളാണ് അപ്പത്താനികൾ ഭൂരിപക്ഷവും . 30 ശതമാനത്തോളം ബാപ്റ്റിസ്റ്റ് ക്രിസ്ത്യാനികളും, നാമമാത്രമായി ഹിന്ദുക്കളും ബുദ്ധമതക്കാരും അപ്പത്താനികൾക്കിടയിലുണ്ട്.

ഗവേഷണത്തിനുവേണ്ടി വന്നുതാമസിക്കുന്ന സർവ്വകലശാല വിദ്യാർത്ഥികളും പട്ടാളക്കാരും അല്ലാതെ പുറത്തു നിന്നും ആരും തന്നെ വരാറില്ലാത്തതുകൊണ്ട്, സീറോയിൽ നല്ല ഹോട്ടലുകളോ, ഭക്ഷണശാലകളൊ ഇല്ലെന്നു തന്നെ പറയാം. എത്തിച്ചേരുവാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകൊണ്ടും, പുറത്തുള്ളവരിൽ നിന്നും നിക്ഷേപങ്ങൾ സ്വീകരിക്കാൻ കഴിയാത്തതുകൊണ്ടും, മനോഹരമായ ഈ പ്രദേശം ടൂറിസം ഭൂപടത്തിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചിട്ടില്ല. ഇല്ലെങ്കിൽ സ്വദേശികളായ ഗിരിവർഗ്ഗക്കാർ എന്നേ ആട്ടിപ്പായിക്കപെടുമായിരുന്നു!

അരിയാഹാരമാണ് മുഖ്യമെങ്കിലും മാംസഭുക്കുകളായ അപ്പത്താനികൾ എല്ലാത്തരം ജീവികളേയും ഭക്ഷിക്കും. പട്ടിയും, പാമ്പും, എലിയും തേനീച്ചമുട്ടയും അവരുടെ ഇഷ്ട വിഭവങ്ങൾ തന്നെ. ചന്തയിൽ ഉണക്കിയ എലിയെ നിരത്തി വച്ചിക്കുന്നതുകണ്ടപ്പോൾ കൗതുകം തോന്നി.

ഇതിനോടകം പരിചയപ്പെട്ട അപ്പത്താനി ചെറുപ്പക്കാരായ തച്ചോയോടും ലാസയോടും എലിയെ പാകം ചെയ്യുന്ന വിധം വിശദമായി ചോദിച്ചറിഞ്ഞു.

പാചക വിധി വിശദമായി പ്രതിപാദിച്ച തച്ചോ വൈകുന്നേരം എലിയെ പാകം ചെയ്തു ഭക്ഷിച്ചാലോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൽ, ശർദ്ദിക്കാൻ തോന്നിയെങ്കിലും കാണാനുള്ള കൗതുകം നിമിത്തം സമ്മതിച്ചു.

ഉടൻ തന്നെ തച്ചോയോടൊപ്പം ചന്തയിൽ ചെന്നു ഉണക്കി വച്ചിരുന്ന നാലു എലികളെ 100 രൂപയ്ക്കു വാങ്ങി.എലികളുടെ പച്ചയിറച്ചി പ്രഭാതത്തിൽ തന്നെ വിറ്റു തീരും. അത്രയ്ക്കും ഡിമാന്റ് ആണ്. പിന്നെ ഉണക്കിറച്ചിയെ ആശ്രയിക്കുകയേ വഴിയുള്ളൂ. മാത്രമല്ല, പച്ച എലികളെ പരസ്യമായി ചന്തയിൽ വിൽക്കുവാനും പാടില്ലത്രേ. എലി പിടുത്തം വനം വകുപ്പ് നിരോധിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ചന്തയിൽ കച്ചവടം നടത്തുന്നവർ എല്ലാവരും സ്ത്രീകളാണ്. കുഞ്ഞുങ്ങളെ തുണിയിൽ ശരീരത്തോട് ചേർത്തു കെട്ടിവച്ചു ജോലിയിൽ വ്യാപൃതരായിരിക്കുന്ന അമ്മമാർ.

രണ്ടു പച്ച മുളയുടെ കുറ്റിയും 20 രൂപയ്ക്ക് ഷോഡ എന്ന കറുത്ത ഒരു ദ്രാവകവും അവർ വാങ്ങിച്ചു. മുള ചുട്ട ചാരം അരിച്ചു വെളളത്തിൽ കലക്കിയതാണത്രേ ഷോഡ. എലിയുടെ ശരീരത്തിൽ എന്തെങ്കിലും വിഷാംശങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഷോഡ അതിനെ നീക്കം ചെയ്തുകൊള്ളും എന്നു തച്ചോ പറഞ്ഞു.

എലിയുമായി എത്തിയപോഴേയ്ക്കു ലാസയ്ക്കും ആവേശമായി. അല്പം മുളകു പൊടിയും ഉപ്പുമായി എത്തിയ ലാസ, ഉണങ്ങിയ മുളങ്കമ്പുകൾ കൂട്ടിയിട്ടു തീ കത്തിച്ചു.

രണ്ടാളും ചേർന്നു എലി നാലിനേയും ഓരോ കൂർത്ത കമ്പിൽ കുത്തി തീയ്ക്കു മുകളിൽ പിടിച്ചു.


ചൂടു തട്ടിയപ്പോഴേയ്ക്കും പുറത്തെടുത്ത് എലിയുടെ കാലുകളിലേയും , മുഖത്തെയും തൊലി പൊളിച്ചു കളഞ്ഞു.



വൃത്തിയാക്കിയ എലിയോ പച്ചവെള്ളത്തിൽ നന്നായി കഴുകി ചെറിയ കഷണങ്ങളായി മുറിച്ചു.

ശരിയായ പാചകം ആരംഭിക്കുന്നതേയുള്ളൂ. മുളംകമ്പിനുള്ളിൽ മുറിച്ച എലി ഇറച്ചി നിക്ഷേപിക്കുന്നതാണ് അടുത്ത പടി.

പുട്ടു കുറ്റിയ്ക്കകതു പൊടിയിടുന്നതുപോലെ അവർ എലിക്കഷണങ്ങൾ ഇട്ട്, മുകളിൽ അല്പം മുളകുപൊടിയും ഉപ്പും നിക്ഷേപിച്ച ശേഷം, അല്പം ഷോഡയും ഒഴിച്ചു.



അപ്പോഴേയ്ക്കും ലാസ ഏതോ ഒരു ചെടിയുടെ ഇലകൾ പറിച്ച് ചുരുട്ടി മുളങ്കുറ്റി അടച്ചു ഭദ്രമാക്കി.

എലിയേ വേവിക്കുന്നതിനുള്ള പരിപാടികൾ ആരംഭിച്ചു. കുറച്ചുകൂടി ഉണക്ക മുളകൾ തീയിലിട്ടു ആളി കത്തിച്ച ശേഷം ഒരു വിറകു കൊള്ളി കുത്തി നിറുത്തി അതിൽ തീയ്ക്കുള്ളിൽ മുളങ്കുറ്റി ചാരി വച്ചു.

തീയാളി കത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ലാസയും തച്ചോയും, എലിയുടെ പോഷക ഗുണങ്ങളേപ്പറ്റി നിറുത്താതെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഏതാണ്ട് അര മണിക്കൊർ ആയപ്പോഴേക്കും എലിയിറച്ച നിറച്ച പച്ച മുളങ്കുറ്റിയുടെ പുറം കത്തി കരിഞ്ഞു തുടങ്ങി.


തീയിൽ നിന്നും വെളിയിൽ എടുത്ത കുറ്റി അല്പ സമയം തണുക്കുവാൻ വച്ചു.കരണ്ടു തിന്നുന്ന പാവങ്ങൾ മുളന്തണ്ടിനകത്ത് കരിഞ്ഞിരിക്കുന്നുണ്ടാവും!!


പക്ഷേ, കൂടുതൽ സമയം തണുക്കുവാൻ അനുവദിച്ചില്ല.അപ്പത്താനികൾ എപ്പോഴും കൊണ്ടുനടക്കുന്ന പരമ്പതാഗമായ വലിയ കത്തി കൊണ്ട് സാവധാനം മുളങ്കുറ്റി പൊട്ടിച്ചു.


വെന്തു പാകമായിരിക്കുന്ന എലിയിറച്ചി ഒരു പാത്രത്തിലേയ്ക്ക് ഇട്ടു.അല്പം കരിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കണ്ടാൽ കുഴപ്പമില്ലാത്ത വിധം വെന്തു പാകമായിരിക്കുന്നു

എന്തോ ഒരു തരം ഗന്ധം അന്തരീക്ഷത്തിൽ പടർന്നു, അസഹ്യമായി തോന്നിയെങ്കിലും ആ ചെറുപ്പക്കാർ നന്നായി ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു- അപ്പത്താനി ഭാഷയിൽ അവർ തമ്മിൽ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു- എന്നിട്ടു സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു, "ബഹുത് അച്ഛാ ഹൈ, ബഹുത് അച്ഛ,.."
മുളങ്കുറ്റിയുടെ ചുവട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ഷോഡയുടെ അവസാനത്തുളിയും ഊറ്റിയെടുത്ത ശേഷം കുറ്റി തീയിലേയ്ക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു-
"സബ് റെഡി ഹൈ, ഖാവോ ഭായി "

ഞാനും കൂടെ കഴിച്ചുകൊള്ളാമെന്നു പറഞ്ഞാണ് ഇതെല്ലാം ചെയ്തത്. ഇനിയിപ്പോൾ എന്തു പറഞ്ഞു രക്ഷപ്പെടും എന്നു വിചാരിച്ചിരിക്കുമ്പോൽ ലാസ മുളങ്കുറ്റി അടത്തു വച്ച പച്ചിലചുരുട്ടിയത് എടുത്ത് ചവയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി.

തച്ചോ ഒരു എലിയുടെ തലെയെടുത്തു കാണിച്ചിട്ട് ഇതിനാണ് ഏറ്റവും രുചിയെന്നു പറഞ്ഞു പ്രലോഭിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.


അപ്പോഴേയുക്കു മണം കിട്ടിയതുകൊണ്ടാകണം അവരുടെ ഒരു സുഹൃത്തും എത്തിച്ചേർന്നു.

എല്ലാവരും ആസ്വദിച്ചു എലിത്തല കടിച്ചു പൊട്ടിച്ച് ക്ർ ക്ർ എന്നു ചവക്കുമ്പോൽ ശർദ്ദിക്കാതിരിക്കാൻ ഞാൻ ഒരല്പം ദൂരേയ്ക്കു മാറി നിന്നു.തീറ്റയുടെ രസം പിടിച്ചപ്പോൽ ഞാൻ കഴിയ്ക്കാത്തത് അവർ ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ല- തമാശപറഞ്ഞും, ചിരിച്ചും എലിയിറച്ചിയുടെ പൊട്ടും പൊടിയും വരെ അവർ അകത്താക്കി, മുളങ്കുറ്റി അടച്ചു വച്ച പച്ചിലയും മുഴുവൻ തിന്നു തീർത്തു.

അല്പം വെറുപ്പും അറപ്പും തോന്നതിരുന്നില്ല. പശുവിന്റെയും പോത്തിന്റെയും ഇറച്ചി തിന്നുന്ന ദക്ഷിണേന്ത്യക്കാരെ ഉത്തരേന്ത്യക്കാർ ഇതിലും അവജ്ഞയോടെയാണല്ലോ കാണുന്നത് എന്നോർത്തപ്പോൾ ഇതിൽ അൽഭുതപ്പെടാനില്ല എന്നു തോന്നി

തച്ചോയുടെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം