വേണം വൃദ്ധമന്ദിരങ്ങൾ

 സജി മാർക്കോസ്

വിദ്യാഭ്യാസകാലത്ത് ഒരിക്കൽ കോതമംഗലത്തിനടുത്ത് ഒരു സ്നേഹിതന്റെ  വീട്ടിൽ പോയി. വീട്ടുകാരെ പരിചയപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അകത്തു നിന്നും ഒരു വൃദ്ധനും വൃദ്ധയും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇറങ്ങി വന്നു. തൊട്ടടുത്തു വന്നിരുന്നു വിശേഷങ്ങൾ ചോദിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന്   എന്റെ കൂട്ടുകാരൻ ചെവിയിൽ വന്നു അടക്കം പറഞ്ഞു,"ഇപ്പോൾ പൊയ്ക്കോളും ഒത്തിരി മൈൻഡ് ചെയ്യാതിരുന്നാൽ മതി,. ഇനി ഒരു ഷിബുവും  കൂടി ഉണ്ട് !". പറഞ്ഞു തീർന്നില്ല ഒരു വൃദ്ധനും കൂടി ഇറങ്ങി വന്നു. അവർക്കൊക്കെ കൊച്ചുമോന്റെ കൂട്ടുകാരനുമായി ചങ്ങാത്തം കൂടണം. ഞാൻ താപര്യത്തോടെ വർത്തമാനം തുടങ്ങിയപ്പോൾ സ്നേഹിതന്റെ മുഖം വാടി. പക്ഷേ, കൂട്ടുകാരന്റെ അച്ഛൻ കയറി വന്നപ്പോൾ  ' ഷിബുമാരും ഷിബിയും'  വർത്തമാനങ്ങളൊക്കെ പാതിവഴിയ്ക്കു നിർത്തി ധൃതിയിൽ ഉള്ളിലേയ്ക്കു വലിഞ്ഞു.

 കുറച്ചു നാൾമുൻപ് യാത്രയ്ക്കിടയിൽ ജർമ്മനിയിലെ ഹാംബർഗിനടുത്ത ഒരു വൃദ്ധമന്ദിരത്തിൽ ഒരു രാത്രി താമസിക്കുവാൻ അവസരം ലഭിച്ചു. അവിടെ നേഴ്സുമാരായ  മലയാളി കന്യാസ്ത്രീകളൊടൊപ്പം..

സിസ്റ്റർ സലോമിയോടൊപ്പം, സെന്റ്. അന്ന ഹൗസ്

പ്രായമാകുന്ന ഏതൊരാളും സ്വാഭാവികമായി ചെന്നെത്തുന്ന അവസാനത്തെ സങ്കേതമാണ് അവിടുത്തെ വൃദ്ധമന്ദിരങ്ങൾ. ആരും കൊണ്ടുപോയി തള്ളുന്നതോ, മലയാള സിനിമകളിൽ കാണുന്നതുപോലെ അമിത വികാരപ്രകടനങ്ങളൊടെ എത്തിപ്പെടുന്നതോ അല്ല, ജീവിതത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഘട്ടത്തിലേക്കു കടക്കുന്നു, അത്ര മാത്രം.

അവിടത്തെ താമസക്കാർ എല്ലാവരും ഷിബുവും ഷിബിയും തന്നെ. പക്ഷേ,  അതിഥികൾ വരുമ്പോൾ കണ്ണുരുട്ടി  അകത്തേയ്ക്കു ഓടിക്കാൻ ആരുമില്ല .  അകത്തും പുറത്തും, വെളിയിലെ പൂന്തോട്ടത്തിലും യഥേഷ്ടം സഞ്ചരിക്കാം. അതു അവരുടെ മാത്രം ലോകം. ചിരിയും പാട്ടും വ്യായാമവും ആയി സമയം കഴിക്കുന്നു.   രോഗികൾക്കു കൃത്യസമയത്ത്  മരുന്നും. താല്പര്യമുള്ളവർക്കു പ്രാർത്ഥനും ആവാം. ഒരു മുറിയ്ക്കും മരുന്നിന്റേയും കുഴമ്പിന്റേയും മനം മടുപ്പിക്കുന്ന രൂക്ഷ ഗന്ധവും ഇല്ല. വൈദ്യ സഹായം വേണ്ടവർക്ക് കൃമീകരണങ്ങൾ എല്ലാം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്തു തൃപ്തിയും സന്തോഷവും.

 ജർമ്മനിയിൽ കനത്ത തുക നികുതിയായും ഇൻഷ്വറൻസ് ആയും ജോലി ചെയ്യുന്ന കാലത്ത് ഓരോ പൗരനും നൽകണം. അവനവന്റെ വരുമാനത്തിന്റെ ആനുപാതികമായാണ് നികുതി.  സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസകാലത്തു മാത്രമേ കുട്ടികൾ മാതാ പിതാക്കളെ ആശ്രയിക്കാറുള്ളൂ. അതിനു ശേഷം  സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ ആയാൽ മുടക്കിയ തുക മാതാപിതാക്കൾക്കു തിരിച്ചു നൽകുന്നവരും കുറവല്ല. മക്കൾവേണ്ടി സമ്പാദിക്കുക, മക്കൾക്കു വേണ്ടി വീടു പണിയുക, ഇതൊന്നും അവിടെ പതിവില്ല.  മിക്കവരും വാടക വീട്ടിലാണ് താമസം.  വീട് വിലയ്ക്കു വാങ്ങിയാലും വൃദ്ധ മന്ദിരത്തിലേയ്ക്കു പോകുമ്പോൾ വീട് സർക്കാരിന്റെ ഉടമസ്ഥതയിൽ ആയിത്തീരും. സ്വന്തമായി വീട് ഉണ്ടെങ്കിൽ വൃദ്ധമന്ദിരത്തിൽ പോകുന്നതിന്റെ  പത്തുവർഷത്തിനു മുൻപ് എങ്കിലും അനന്തരവാകാശികൾക്ക്  കൊടുത്തിരിക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ  അത് സർക്കാരിനു നൽകേണ്ടി വരും.

 "ഏറെ പെറുക്കിയവന് ഏറെയും കുറെ പെറുക്കിയവനു കുറവും കണ്ടില്ല" എന്ന് ഒരു പ്രയോഗം പഴയ നിയമത്തിൽ ഉണ്ട്. മോശയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ യഹൂദന്മാർ ഈജിപ്റ്റിൽ നിന്നും പാലായനം ചെയ്യുമ്പോൾ ആഹാരമായ "മന്ന" സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നും യഹോവ ഇട്ടുകൊടുക്കുകയായിരുന്നു. എന്നു രാവിലെ എല്ലാവരുടെയും കൂടാരത്തിന്റെ മുന്നിൽ മന്ന വീണുകിടക്കും. മണ്ടന്മാരും വിരുതന്മാരും തരാതരം  പോലെ പെറുക്കി എടുക്കും. പക്ഷേ, കൂടാരത്തിനുള്ളിലെത്തി അളന്നു നോക്കുമ്പോൾ എല്ലാവർക്കും ഒരേ അളവു മന്ന മാത്രം! അതുതന്നെ അവിടുത്തേയും നിയമം. വലിയ ജോലികൾ ചെയ്ത് കൂടുതൽ തുക നികുതിയടച്ചവരായാലും ചെറിയ ജോലി ചെയ്തവരായാലും വൃദ്ധമന്ദിരങ്ങളിൽ ഒരേ പരിഗണനയാണ്.  ജീവിതത്തിന്റെ അനിവാര്യമായ ഒരു ഘട്ടമെന്ന നിലയിൽ വാർദ്ധക്യത്തെ ഒരു ആഘോഷമാക്കിമാറ്റുകയാണ് ഈ വൃദ്ധ മന്ദിരങ്ങൾ. കടമയുടെയും കടപ്പാടിന്റേയും പേരിലല്ല, തികഞ്ഞ അഭിമാനത്തോടെ തന്നെ.
 

ഒറ്റമരത്തിൽ കുരങ്ങുകയറിയതുപോലെയാണ്, ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ള മലയാളികുടുംബങ്ങളിലെ വൃദ്ധർ. (ഞാൻ കണ്ടിട്ടുതിൽ നമ്മുടെ കാർട്ടൂണിസ്റ്റ് സജ്ജീവേട്ടന്റെ  അമ്മയാണ് അതിന് ഒരു അപവാദം) അവർക്കു ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞിരിക്കാൻ സമപ്രായക്കാരായ  സ്നേഹിതന്മാരില്ല. മക്കളും മരുമക്കളും ആണ് ഏക ആശ്രയം. വയസ്സായ കാരണവർക്കു വീട്ടിൽ സ്ഥാനമുള്ള ഒരു കാലമുണ്ടായിരുന്നു നമ്മുടെ നാട്ടിൽ. മക്കൾ അപ്പന്റെ ജോലി തന്നെ തുടർന്നു വന്ന തലമുറകളിൾ, വാർദ്ധിക്യമേറുന്തോറും അവരുടെ സ്വത്തും ജ്ഞാനവും കൂടുതൽ വിലയുള്ളതായിതീർന്നിരുന്നു, അതുകൊണ്ട് തന്നെ തറവാട്ടിൽ അവരുടെ സ്ഥാനവും.
അക്കാലമെല്ലാം പോയ്പ്പോയി. കാരവണവരുടെ 'വിലയേറിയ' ജ്ഞാനവും അനുഭവസമ്പത്തും കൊച്ചുമക്കൾക്കു പോലും ബോറൻ കഥകളാണ്. ബീ ബ്ലേഡിനേപ്പറ്റിയും, എക്സ് ബോക്സിനേയും ആൻഡ്രോയിഡിന്റെ പുതിയ ആപ്പിനേപ്പറ്റിയും കേട്ടിട്ട്  വീട്ടിൽ വരുന്ന കൊച്ചുമക്കളുടെ ബല്യവർത്താനത്തിൽ പങ്കു ചേരാൻ ഗ്രാൻഡ്പാ യ്ക്കു കഴിയില്ല. മുത്തശ്ശി കഥകഥകൾ ഒരു പക്ഷേ  ഇന്നും കുഞ്ഞുങ്ങൾ കേട്ടിരുന്നേക്കാം പക്ഷേ, നല്ല കഥ കേട്ടു വളർന്നിട്ടില്ലാത്തതുകൊണ്ടാവാം അക്കഥകൾ പറഞ്ഞുകൊടുക്കാൻ അറിയാവുന്നവരും ഇല്ലതന്നെ.

മാതാപിതാക്കളെ വാർദ്ധക്യത്തിൽ വീട്ടിൽ "വളർത്തുന്ന" ഒരു രീതിയാണ് ഇന്നുള്ളത്. അതും ഗതികേടു കൊണ്ട്.  മതങ്ങളും ഗ്രഹാതുരത്വം പാകി മുളപ്പിക്കുന്ന  സാഹിത്യകാരന്മാരും കാരണവർമാരെ മക്കളുടെ ആട്ടും തുപ്പും ഏൽക്കാൻ വീട്ടിൽ കെട്ടിയേ മതിയാകൂ എന്ന വാശിയിലാണ്. വൃദ്ധർ മക്കളുടെ കൂടെ കഴിഞ്ഞാൽ എല്ലാം  പൂർത്തിയായി എന്നാണ് വയ്പ്പ്.

മാറിയ സഹചര്യത്തിൽ നമ്മുടെ നാട്ടിലും വൃദ്ധ സദനങ്ങൾ നല്ല ആശയമാണ്. സർക്കാർ മേഖലയിൽ  ഗുണനിലവാരമുള്ള സ്ഥാപനങ്ങൾ ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യത കുറവാണെന്നതാണ് വർഷങ്ങളായുള്ള നമ്മുടെ അനുഭവ പാഠം. സഹകരണ സംഘങ്ങളായോ. പബ്ലിക് പ്രൈവറ്റ് പാർട്ട്ണർ ഷിപ്പിലോ വൃദ്ധ സദനങ്ങൾ നിർമ്മിച്ച് നിലവാരമുള്ള സേവനം ഉറപ്പാക്കി വാർദ്ധക്യം സമപ്രായക്കരോടൊപ്പം ചിലവഴിക്കാൻ അവസരമുണ്ടാകണം. മക്കൾക്കു വേണ്ടി വഴിമാറിക്കൊടുക്കുവാനുതോ മക്കളുടെ വഴി മുടക്കികളായി നിക്കുവാനുള്ളതോ  അല്ല  പ്രായമായവരുടെ ജീവിതം. ജീവിച്ചു തീർക്കുവാനുള്ളതു തന്നെയാണ്.

 ഒരുമിച്ച് കൂട്ടു കുടുംബമായി ജിവിക്കുവാൻ താല്പര്യവും കഴിവും ഉള്ളവർക്ക് അതിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നും ഉണ്ടല്ലോ!  പക്ഷേ, വീടുകളിൽ കഴിയുന്ന വൃദ്ധരുടെ, ശാരീരികവും മാനസികവും വൈകാരികമായ ആവശ്യങ്ങൾ യഥായോഗ്യം നിറവേറ്റപ്പെടുന്നുണ്ടെന്നു ഉറപ്പു വരുത്തുകയും വേണം.

ദുരഭിമാനത്തിന്റെ പേരിൽ ഇരു കൂട്ടരും സഹിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് മാന്യമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന വൃദ്ധമന്ദിരങ്ങൾ തന്നെ.